Behinola,
herri triste bat zegoen. Herri triste horretan ez zegoen alaitasunik,
ez zegoen edertasunik, ez zegoen polita zen gauza bat ere ez. Umeek ez
zuten parkeetan olgetan, gazteak ez ziren kaleetatik maiteminduta
paseatzen, zaharrek ez zuten inoiz irribarre egiten. Pertsona bakoitza bere
buruarentzako bakarrik bizi zen. Herri triste bat zenBaina egun baten, herri triste horretako mutil bat konturatu zen triste bizitzeaez zela gauza ona, askoz ere hobea zela pozik bizitzea. Poztasuna osasunarentzataskoz hobea zen. Triste bizitzeak ez zekarren ezer onik. Horregatik pentsatu zuen
herri horretan poztasuna zabaltzea eta horretarako bere anaia nagusiari eskatu zion
laguntzaAnaia biak hasi ziren orduan lanean eta kartelak egitea erabaki zuten. Kartel
horietan poztasuna zein ona den esaten zuten eta herri triste horretako leku guztietatik
kartelak jarri zituzten. Horrela, jendea triste bizitzea zein tristea den konturatu
zen baina ez zekiten zelan pozik bizi. Orduan bi anaiei idatzi zioten pozik zelan bizi
ahal zen galdetzen. Anaia biek ez zekiten zelan erakutsi jendeari zelan bizi ahal ziren
pozik, beraiek ez baitzekiten pozik bizitzen, eta orduan pentsatu zuten guztiak batuko
zirela herriko plazan pozik bizitzea zer zen eztabaidatzeko. Plazan bilduta zeudela, jendea
eztabaidatzen hasi zen bakoitzak berarentzako pozik bizitzea zer zen esanez:—Pozik bizitzea, maitatzeko norbait edukitzea da —esan zuen gazte dotore
batek.
—Pozik bizitzeko onena beti txisteak kontatzen ibiltzea da —esan zuen herriko
tabernariak.
—Pozik bizitzea lagun asko edukitzea da –esan zuen zapatariak.
Eztabaida asko eta asko luzatu zen baina ez ziren akordio batera heltzen eta
bi anaiak tristetu ziren beraien nahia bete ez zela ikustean. Orduan anaia nagusienak
esan zuen:
—Ederki. Ez garenez akordio batera heltzen bakoitzak berarentzako pozik
bizitzeko egin behar dena egingo du eta horrela guztiok biziko gara pozik.
Eta horrela, herriko jendea pozik bizitzen saiatu zen. Eta askok lortu zuten.
Baina herri hori triste izateari uzten ari zela ikustean, Tristetuz, tristeziaren
jauna, haserretu egin zen eta herrira joan zen jendeari poztasuna kentzera. Tristetuz,
tristeziaren jauna poztasun guztia kentzen hasi zen eta bi anaiek egindako guztia
apurtu zuen. Jendea, poztasunik gabe, triste bizitzen hasi zen berriro. Baina
orain lehen baino tristeago, pozik bizitzea zein ederra zen bazekitelako.
Bi anaiak, orduan, negarrez hasi ziren eta bi umeen negarra entzutean superheroi
bat agertu zen herrian. Super-heroi horrek Super-poztasun zeukan izena eta
poztasunaren defendatzailea zen. Super-poztasunek, Tristetuz tristeziaren jaunaren
kontra borrokatu zuen eta akabatu zuen. Orduan herriko jende guztia oso pozik
jarri zen tristezia desagertu zelako.
Orduan bi anaiek Super-poztasuni galdetu zioten:
—Zelan bizi ahal gara pozik?
Super-poztasunek irribarretsu erantzun zien:
—Pozik bizitzeko adiskidetasuna, maitasuna, errespetua, lankidetza eta abar
dira oso garrantzitsuak; baina garrantzitsuagoa da beti gauza guztiei alde ona ateratzea.
Eta umeek galdetu zioten:
—Eta nola egingo dugu hori?
—Ba beti irribarretsu ibiltzen —eta hau esanda,
irribarretsuk alde egin zuen hegaz.
Herri triste horretako jendeak pozik
bizitzen ikasi zuen Super-poztasuni esker
eta herriari izena aldatu zioten. Hortik
aurrera Poztasunaren herria deituko zen.
ez zegoen edertasunik, ez zegoen polita zen gauza bat ere ez. Umeek ez
zuten parkeetan olgetan, gazteak ez ziren kaleetatik maiteminduta
paseatzen, zaharrek ez zuten inoiz irribarre egiten. Pertsona bakoitza bere
buruarentzako bakarrik bizi zen. Herri triste bat zenBaina egun baten, herri triste horretako mutil bat konturatu zen triste bizitzeaez zela gauza ona, askoz ere hobea zela pozik bizitzea. Poztasuna osasunarentzataskoz hobea zen. Triste bizitzeak ez zekarren ezer onik. Horregatik pentsatu zuen
herri horretan poztasuna zabaltzea eta horretarako bere anaia nagusiari eskatu zion
laguntzaAnaia biak hasi ziren orduan lanean eta kartelak egitea erabaki zuten. Kartel
horietan poztasuna zein ona den esaten zuten eta herri triste horretako leku guztietatik
kartelak jarri zituzten. Horrela, jendea triste bizitzea zein tristea den konturatu
zen baina ez zekiten zelan pozik bizi. Orduan bi anaiei idatzi zioten pozik zelan bizi
ahal zen galdetzen. Anaia biek ez zekiten zelan erakutsi jendeari zelan bizi ahal ziren
pozik, beraiek ez baitzekiten pozik bizitzen, eta orduan pentsatu zuten guztiak batuko
zirela herriko plazan pozik bizitzea zer zen eztabaidatzeko. Plazan bilduta zeudela, jendea
eztabaidatzen hasi zen bakoitzak berarentzako pozik bizitzea zer zen esanez:—Pozik bizitzea, maitatzeko norbait edukitzea da —esan zuen gazte dotore
batek.
—Pozik bizitzeko onena beti txisteak kontatzen ibiltzea da —esan zuen herriko
tabernariak.
—Pozik bizitzea lagun asko edukitzea da –esan zuen zapatariak.
Eztabaida asko eta asko luzatu zen baina ez ziren akordio batera heltzen eta
bi anaiak tristetu ziren beraien nahia bete ez zela ikustean. Orduan anaia nagusienak
esan zuen:
—Ederki. Ez garenez akordio batera heltzen bakoitzak berarentzako pozik
bizitzeko egin behar dena egingo du eta horrela guztiok biziko gara pozik.
Eta horrela, herriko jendea pozik bizitzen saiatu zen. Eta askok lortu zuten.
Baina herri hori triste izateari uzten ari zela ikustean, Tristetuz, tristeziaren
jauna, haserretu egin zen eta herrira joan zen jendeari poztasuna kentzera. Tristetuz,
tristeziaren jauna poztasun guztia kentzen hasi zen eta bi anaiek egindako guztia
apurtu zuen. Jendea, poztasunik gabe, triste bizitzen hasi zen berriro. Baina
orain lehen baino tristeago, pozik bizitzea zein ederra zen bazekitelako.
Bi anaiak, orduan, negarrez hasi ziren eta bi umeen negarra entzutean superheroi
bat agertu zen herrian. Super-heroi horrek Super-poztasun zeukan izena eta
poztasunaren defendatzailea zen. Super-poztasunek, Tristetuz tristeziaren jaunaren
kontra borrokatu zuen eta akabatu zuen. Orduan herriko jende guztia oso pozik
jarri zen tristezia desagertu zelako.
Orduan bi anaiek Super-poztasuni galdetu zioten:
—Zelan bizi ahal gara pozik?
Super-poztasunek irribarretsu erantzun zien:
—Pozik bizitzeko adiskidetasuna, maitasuna, errespetua, lankidetza eta abar
dira oso garrantzitsuak; baina garrantzitsuagoa da beti gauza guztiei alde ona ateratzea.
Eta umeek galdetu zioten:
—Eta nola egingo dugu hori?
—Ba beti irribarretsu ibiltzen —eta hau esanda,
irribarretsuk alde egin zuen hegaz.
Herri triste horretako jendeak pozik
bizitzen ikasi zuen Super-poztasuni esker
eta herriari izena aldatu zioten. Hortik
aurrera Poztasunaren herria deituko zen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario